اثرات تزریق داخل آمیگدالی ممانتین بر علایم متابولیکی استرس مزمن در موش های کوچک آزمایشگاهی نر نژاد nmri

سابقه و هدف: تحقیقات قبلی نقش مهم آمیگدال را در هنگام استرس نشان داده است. هم چنین، ورودی های گلوتاماتی به آمیگدال در حین استرس فعال می شوند. در این مطالعه تاثیر مهار گیرنده های گلوتاماتی nmda موجود در آمیگدال در پاسخ به استرس مزمن مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: به کمک دستگاه استریوتاکس کانول گذاری یک طرفه و یا دو طرفه آمیگدال انجام شد. پس از هفت روز بهبودی حیوانات دوزهای متفاوت ممانتین (1/0، 5/0 و 1 میکروگرم به ازای موش) را پنج دقیقه قبل از شروع استرس دریافت کردند. استرس به مدت هفت روز متوالی القاء شد و میزان آب و غذای دریافتی و هم چنین زمان تاخیر در غذا خوردن و میزان دفع به عنوان معیاری از استرس سنجیده شد. یافته ها: استرس باعث کاهش دریافت غذا، و افزایش میزان آب نوشی، زمان تاخیر در غذا خوردن و میزان دفع شد. تجویز داخل آمیگدالی ممانتین اثر استرس را در میزان غذای دریافتی به جز در دوزهای متوسط و زیاد آن هم در سمت راست هسته تشدید کرد. هم چنین ممانتین باعث مهار اثر استرس در میزان آب نوشی به جز در دوز متوسط سمت راست شد و زمان تاخیر در غذا خوردن را نیز به میزان قابل توجهی کاهش داد. از طرفی ممانتین به صورت وابسته به دوز و محل تزریق منجر به مهار و یا تقویت اثر استرس بر میزان دفع گردید.  نتیجه گیری: مکانیسم های گلوتاماتی در آمیگدال بر استرس موثر هستند و این اثر به صورت وابسته به دوز و وابسته به سمت (چپ و یا راست) می باشد